LexSuperior Sp. z o.o. - firma zajmująca się copyright trollingiem wciąż wysyła wezwania do zapłat. Kolejne wezwania zostały wysłane w kwietniu i maju. Firma powołuje się na postępowanie przygotowawcze prowadzone przez Prokuraturę w Olsztynie o syg. akt I Ds. 1180/14.
Warto jednak zwrócić uwagę że prokurator Prokuratury Rejonowej Olsztyn-Południe w Olsztynie w dniu 31 stycznia 2014 roku umorzył to postępowanie przygotowawcze na które powołuje się firma w wysyłanych masowo wezwaniach. Postępowanie zostało umorzone w oparciu o art. 11 § 1 pkt 1 kpk - wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienie przestępstwa. Postępowanie było prowadzone w sprawie i nikomu nie zostały przedstawione nawet zarzuty.
Osoby które otrzymują wezwania na ogół nie pobierały wskazanych utworów tj. filmów dla dorosłych wskazywanych w wezwaniach. Te osoby mogą traktować wezwania jako próbę wyłudzenia pieniędzy i oszustwo.
Zgodnie z art. 286. § 1. k.k
Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Powyższe przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – zob. postanowienie SN z 4 stycznia 2011 r., III KK 181/10 (OSNKW 2011, nr 3, poz. 27).
Zgodnie z postanowienie SN z 26 czerwca 2003 r., V KK 324/02, „Gazeta Prawna" 2004, nr 89, s. 24, Wystarczające jest ustalenie jakiegokolwiek działania, które może spowodować błędne wyobrażenie o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem.
Natomiast zgodnie z wyrokiem SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00 (OSNKW 2000, nr 9–10, poz. 85), Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia. Dla zaistnienia oszustwa musi przy tym istnieć związek przyczynowy między zachowaniem się sprawcy a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przez pokrzywdzonego. Zabór rzeczy przez sprawcę żądającego korzyści majątkowej, jak i faktyczna możliwość jej zwrotu nie należą do ustawowych znamion przestępstwa określonego w art. 286 § 2 – postanowienie SN z 1 marca 2005 r., III KK 75/04 (OSNSK 2005, poz. 461).
Przykładowe wezwanie:
